Laatste weekje in het weeshuis :-(

Op maandag 3 januari begon alweer ons laatste weekje in het Saratburi Childrens’ Home. Omdat we vrij waren (iedereen heeft hier namelijk vakantie rond het Nieuwe Jaar) wilden we naar een waterval gaan. Maar we waren iets te laat uit bed en de waterval was toch iets verder weg dan we dachten… Toen we namelijk op het busstation in Saratburi arriveerden, hoorden we dat het vanaf daar nog 1,5 uur rijden was. Dat gingen we niet meer redden, dus hebben we maar even een dagje gewinkeld.

Dinsdag hadden we de ‘New Years Party’ op school. Toen we om 10:00 uur aankwamen was iedereen nog druk met versieren, eten koken en het nummeren en uitstallen van de kadootjes. Ook nu werden er weer lootjes getrokken om de kadootjes (lees prularia!) te verdelen. Hoewel we intussen toch beter zouden moeten weten, hadden wij het, door miscommunicatie met de lerares, weer verkeerd begrepen!! Wij hadden een kado gekocht voor haar en een kleinigheidje voor alle leerlingen die we les geven. Gelukkig vonden ze dat ook erg leuk. Na het eten doen de kinderen in groepjes allerlei dansjes en hebben wij op onze beurt alle leerlingen en leraren ‘getrakteerd’ op een volledig Nederlands repertoire… Van de ‘vogeltjesdans’ tot ‘vlieg met me mee naar de regenboog’ en tot slot natuurlijk nog even de polonaise!! We schaamden ons diep voor onze performance, maar we hebben wel helemaal in een deuk gelegen en de kinderen vonden het allemaal geweldig!
Dinsdagavond gaan we voor het eerst sinds lange tijd weer eens sporten; jippie!! Ann, de leidster van de Day-care, geeft namelijk een soort aerobic lessen en heeft ons uitgenodigd om een keer mee te komen doen. We zijn benieuwd… Uiteraard gaat dit ook net weer even anders dan we verwacht hadden… We wilden al bijna vragen waar de kleedkamers waren, toen we erachter kwamen dat we gewoon buiten op een pleintje gingen sporten! Dus ritsen we even snel onze broeken af en wisselen we onze charmante teva’s in voor sportschoenen. Ann klom op een groot podium en wij volgden met nog zo’n 18 Thaise vrouwen, varierend in leeftijd van 16 tot 50 (!), braaf alle pasje die ze maakte. Echt super grappig!! Ik vond het in elk geval heel lekker om weer eens even actief bezig te zijn. Mocht ook wel een keer, na al die bergen eten hier….

Het sporten is zo goed bevallen dat we woensdagavond weer meedoen. Daarna kleden we ons snel om want we zijn die avond uitgenodigd door Ms. Varunee, de directrice van het weeshuis, om Nieuw Jaar te vieren met alle staff. Dit is inmiddels al ons vierde feestje om het nieuwe jaar in te luiden!! Het feest vindt plaats in de tuin voor haar huis, dat op het terrein van het weeshuis staat. Aangezien we inmiddels het systeem van het loten van kadootjes doorhebben (een ezel stoot zich niet drie 3x aan dezelfde steen!) hebben we dit keer alletwee een kadootje gekocht voor 100 Baht (2 euro). De hele avond wordt er gegeten en gedronken. Ik heb in mijn leven nog nooit zoveel ‘seafood’ gegeten; mosselen, inktvis, garnalen, krab en allerlei andere schelpdieren. Ook werd ons nog een andere lekkernij voorgeschoteld; geroosterde varkenshuid... Hoewel dit best lekker was, gaf ik stiekem toch de voorkeur aan; de Franse frietjes met ketchup!! :-) Ook vanavond valt ons toch wel weer het verschil in ‘rang’ op; de directrice zit aan het hoofd van de tafel (dat betekent dat zij alles betaalt) en ze wordt op haar wenken bediend door de rest van het personeel. Als een soort ‘ere-gasten’ mogen wij naast haar zitten. Voordat de loting begint, houdt de directrice een speech en deelt ze bruikbare kado’s uit aan alle medewerkers (zoals waterkokers, dekbedden en servies). Wij worden uiteraard ook niet overgeslagen. Simone krijgt een broek en ik krijg een wikkelrok met handgemaakte olifantjes van gekleurde pailletjes. Het is traditionele kleding uit Chang Mai (noorden van Thailand) en is echt heel mooi!! Dit leek ons wel een goed moment om even het podium op te gaan en iedereen te bedanken voor de fijne tijd in het weeshuis. Vervolgens kreeg iedereen een feloranje blouse (twee maten te groot!) met zonnebloemen erop omdat de week hierna het ‘Zonnebloemfestival’ plaats zal vinden in Saratburi. Ze doen gewoon pijn aan je ogen zo lelijk!! Toch trekt iedereen zijn blouse aan en vervolgens vindt er een complete fotosessie plaats waarin Simone en ik het middelpunt vormen.... Met de loting tref ik het goed; een roze ‘Hello Kitty’ klok, jippie…. haha (die past niet eens in m’n tas joh!). De rest van de avond wordt er nog lekker gegeten, maar vooral ook lekker gedronken. We kunnen het niet nalaten om iedereen er toch nog even op te attanderen dat Heineken uit Nederland komt! We krijgen ook de video te zien die gemaakt is tijdens het kerstfeest. Echt super leuk om terug te zien. Aan het eind van de avond besluiten Simone en ik nog maar een keer voor schut te gaan staan; we klimmen op het podium en leren alle medewerkers de vogeltjesdans… Echt super gelachen natuurlijk!!!

Hoewel ik erg m’n best doen, valt het leren van de Thaise taal nog niet mee. De toonhoogte waarop een lettergreep wordt uitgesproken bepaalt namelijk vaak de betekenis. De zin “mái mài mâi mâi mãi” betekent: nieuw hout brandt niet, niet? Tja, dat maakt het er natuurlijk niet echt makkelijk op! Veel verder dan gedag zeggen, mezelf voorstellen en bedanken kom ik dus nog niet… Die taalbarriere is af en toe wel lastig. Aangezien het in de Thaise cultuur erg onbeleefd is om nee te zeggen, of te zeggen dat je iets niet weet, is het verstandig om een aantal keer te checken of de mensen je echt begrepen hebben. En zelfs dan kom je nog vaak genoeg voor verrassingen te staan... Sommige mensen beginnen echt een heel verhaal tegen je af te steken in het Thais. Ik wil dan zo graag iets terugzeggen... Meestal glimlach ik dan maar vriendelijk terug. De meeste kinderen in het weeshuis hebben inmiddels wel door dat we de taal niet spreken. Communiceren gaat dan gewoon met handen en voeten; dat werkt vaak nog het beste!!

Deze week komen we er toevallig achter dat we behalve salamanders, muggen en mieren nog meer huisdieren hebben... In de andere slaapkamer die we al die tijd niet meer geopend hadden, blijken ineens allemaal duiven te zitten. We kregen zowat een hartverzakking toen we de deur open deden! Die beesten waren dwars door de horren heengevlogen, hadden op bed een heel nest gemaakt en tot overmaat van ramp hadden ze de hele kamer ondergescheten!! Great…

Donderdag was al weer ons laatste ochtendje bij de ‘Day-care’. ‘s Middags hoeven we onverwachts geen les te geven. De directrice neemt ons samen met twee andere medewerkers mee een dagje uit. We gaan eerst naar de ‘Pa Sak Jolasid Dam’; een dam van 5 kilometer, die de plaatsen Lopburi en Saratburi verbindt. We rijden met een treintje over de dam en maken wat foto’s bij grote (nep)zonnebloemen (daar staat deze regio namelijk om bekend). Vervolgens gaan we lunchen en tot mijn grote blijdschap staat er ook iets anders dan rijst op de menukaart. Een lekker bord spaghetti gaat er wel in!! Daarna gaan we naar de ‘Muek Lek Waterfall’. Dit is de waterval waar Simone en ik maandag eigenlijk al een bezoekje aan wilden brengen, dus dat komt mooi uit. Even lekker afkoelen met onze voeten in het water en vervolgens weer terug naar het weeshuis. Het was echt een gezellig middagje! Tijdens het eten in het weeshuis zijn er weer ‘sponsoren’ aanwezig. De kinderen worden verwend met ijs, koek, snoep en ballonnen. Vervolgens wordt er aan de kinderen verteld dat het vanavond onze laatste avond is.. We bieden de staff en de kinderen een fotocollage aan en doen voor de laatste keer (althans dat hoop ik!) de vogeltjesdans! Dan is het bedtijd en dus lopen we nog evan langs alle slaapzalen om de meisjes gedag te zeggen. De meisjes met wie we een speciale band hadden, geven we een foto van ons met een wens achterop. Sommige kleintjes moeten huilen en ik moet zeggen dat ik het er ook niet makkelijk mee had…

Vrijdag is dan definitief onze laatste dag :-( Deze begint voor mij niet zo best; ik heb weer de hele nacht last van mijn darmen gehad… ‘s Ochtends ruimen we het huisje op en maken we nog snel een hele collage over Nederland (inclusief tulp, windmolen, koe en klomp!) voor onze laatste les die middag. We lunchen met de hele staff in het dorp omdat de koks een ‘meeting’ hadden en geen tijd hadden om te koken. Aangezien ik nog steeds kotsmisselijk ben, krijg ik niet echt veel naar binnen. Dankzij de uitgebreide lunch komen we veel te laat op school, maar we hebben voor vandaag toch geen les voorbereid. We bedanken de leraressen en de leerlingen en geven de collage over Nederland en wat leuke foto’s. Vervolgens laten we iedereen een kaartje over zichzelf schrijven en tekenen. Echt een super leuk aandenken voor ons natuurlijk! Van de lerares krijgen we twee mooie pennen en een heel lief kaartje waar op staat dat ze ons zulke goede ‘teachers’ vindt. Dan maken we nog een leuke foto en is het alweer tijd om afscheid te nemen.... :-( We gaan terug naar het huisje om onze spullen in te pakken. Nou, dat valt dus niet mee! Dat we na 1 maand tijd al een extra tas nodig hebben, voorspeld niet veel goeds… Rond 17:30 vertrekken we dan echt; de directrice brengt ons met de auto terug naar het kamp in Inburi. Echt een heel raar idee dat we hier misschien nooit meer terugkomen. Ik zit de hele rit met een brok in m’n keel.... Ik weet namelijk zeker dat ik de kinderen en het leventje in het weeshuis zal gaan missen...

Om 18:00 uur komen we op het kamp aan en daar ontmoeten we gelijk de nieuwe groep vrijwilligers; 1 meisje uit Nederland, 1 meisje uit Zwitserland en 2 meisjes uit Denemarken. We eten deze avond ‘internationaal’ want de meiden hebben samen gekookt. Op het menu staat pasta, salade, hotdogs met ketchup en ui, appelsalade en heel veel koekjes! Helaas voel ik me nog te beroerd om ervan te kunnen genieten.... Heb ik weer!! :-(

x Judith